EN GÜZEL DEĞER PAYLAŞMAK
Bir
varmış bir yokmuş. İnsanların mutluluk içinde yaşadığı bir şehirde bir gün
toprakta bir hareketlenme olmuş. Usul usul, kısa kısa birden başlamış her şey. O
kadar ani olmuş ki herkes şaşırmış kalmış. Sallantılar büyümüş, geride bir
enkaz, hüzünlü gözler, karamsar düşünceler bırakmış ardında. Evler yıkılmış,
binalar hasar görmüş. Tek hasar yapılarda olmamış. En büyük hasar insanların
yüreklerinde, gülen gözlerinde, minicik ellerinde imiş. İnsanlar düşünmüşler. “Acaba
ne yapabiliriz?” demişler. İki bilge çıkmış ortaya. Demişler ki:
-“Neden
ellerimizi uzatmayalım? Neden paylaşmayalım? Az ise çok olur, yok ise belki var
olur. Paylaştıkça güzel hayat, en güzel değer paylaşmak.”
Koyulmuşlar
işe. Başlamış bilge söze:
-“Benim
başıma gelmez demeyin. Siz de bir el verin. Hepimiz kardeşiz. El ele vererek
her şeyi hallederiz.”
Sonra
beklenmedik bir şey olmuş. İnsanlar akın akın yardıma koşmuşlar. Bir olmuşlar
birlik olmuşlar. Azlar çok olmuş, insanlar mutlu olmuş. Çocukların yüzleri
gülmüş, gönülleri göz kırpmış. İyilik herkese iyi gelmiş. İyilikler hep
çoğalmış, sevgi hep artmış.
Gökten üç elma düşmüş. Biri güzel yürekli tüm insanlara,
biri tüm çocuklara biri de toprağa düşmüş ki birler bin olsun, azken çoğalsın
çok olsun diye.
Yorumlar
Yorum Gönder